„Najważniejsza jest wolność ludzi” - to temat artykułu, w którym Renata Butryn opowiada o latach swojej młodości, pierwszych krokach w polityce i o tym dlaczego wybrała właśnie Platformę Obywatelską. Artykuł ukazał się w noworocznym wydaniu „Podkarpacia” - pisma Podkarpackiej Platformy Obywatelskiej. Zapraszamy do lektury. 

Moja polityka zaczęła się jeszcze w szkole średniej. Była to działalność społeczna w PCK, gdzie stworzyliśmy wolontariat, choć to określenie pojawiło się później. Po przeszkoleniu pomagaliśmy pielęgniarkom na oddziale dziecięcym nowego szpitala. To mnie uwrażliwiło na całe życie i teraz wszędzie, gdzie tylko mogę, wspieram ideę wolontariatu, szczególnie wśród młodzieży.

W stanie wojennym na studiach w Krakowie współpracowałam z NZS-em, a jako radna w Stalowej Woli, działałam w Stowarzyszeniu „Sprawiedliwość i Praworządność”. To było świadome odwrócenie nazwy PiS-u, bo, zgadzając sięz prawicowością tej partii, nie akceptowaliśmy wodzowskiej metody jej działania.

Zawsze uważałam, że najważniejsza jest wolność ludzi,a  nie ograniczanie ich działań, dlatego Platforma swoim programem trafiała w moje przekonania. Gorzej – przynajmniej na początku – było z ludźmi zakładającymi u nas PO, ale stopniowo i to sie zmieniło, a Platforma Obywatelska stała się pierwszą partią polityczną, do której należę. Działam w niej z dużym zaangażowaniem, bo u nas, na Podkarpaciu, w dawnej Galicji, nie można inaczej, gdyż my wszystko robimy tutaj z sercem i oddaniem sprawie. To jest dość konserwatywny, mocno związany z Kościołem region – i ja też jestem taka, ale w Platformie, jest wielu ludzi do mnie podobnych i dobrze się tu czuję. Nie interesują mnie partie skrajnie prawicowe, bo w nich jest za dużo zacietrzewienia, psucia ideologii. Cynicznie się ją wykorzystuje albo posługują się nią hipokryci.



W Platformie nikt mnie nie ogranicza, mogę wyrażać  siebie. Oczywiście, w polityce należy mieć racjonalne oczekiwanie, trzeba zdawać sobie sprawę, że świat nie kręci się wokół mnie i że decyduje większość. Jeśli ktoś myśli inaczej, to pomylił partie. Dla mnie ważne jest to, ażebym w swoim regionie mogła działać tak, jak to widzę i czuję. Uważam się za posła z regionu, z mojej małej ojczyzny, jaką jest północne Podkarpacie. Oczekuję od partii wsparcia w moich działaniach na rzecz tego regionu i je dostaję – przyjeżdżają do Stalowej Woli politycy PO, ministrowie, poznają ten region, zaczynają rozumieć jego wyjątkowość.



Mój bilans pierwszego roku posłowania jest dodatni, choć było ciężko, bo nawet polonistce niełatwo jest stanąć na sejmowej mównicy. To bardzo onieśmiela. Pracuję w Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży. Chciałabym przyczynić się do unowocześnienia polskiej szkoły, uczynić ją bardziej przyjazną dla ucznia, ale bez zagubienia jej najwiekszej wartości, czyli wysokiego poziomu nauczania. W szkolnictwie wyższym widzę potrzebę zmiany filozofii kształcenia, szczególnie na kierunkach pedagogicznych, a także reformy sposobu finansowania badań naukowych.




Zafascynowały mnie uniwersytety trzeciego wieku, ich rola w przełamywaniu samotności, w zachęcaniu ludzi do wyjścia z domów i w tworzeniu między nimi nowych więzów. Mamy takie uniwersytety w Stalowej Woli i w Tarnobrzegu a w Łańcucie działa stowarzyszenie zrzeszające takie uniwersytety. W nich spotykają się ludzie, którzy odchowali już dzieci i wnuki i nareszcie mogą zająć się sobą. Są uśmiechnięci, zapominają o chorobach. Chcę ich wspierać.


Uważam, że w polityce potrzeba liderów wybieranych i rozliczanych przez społeczności lokalne. Realizacja idei samorządności to rzecz, która nam się przez ostatnie dwadzieścia lat najlepiej udała. I mam nadzieję, że dojdziemy do jednomandatowych okręgów wyborczych, co obiecywała Platforma, choć wiem, że nasz parlamentarny sojusznik, PSL, ma trudności ze wzniesieniem się w tej sprawie ponad swój partykularny interes.